32. Kapitulli lidhur me fjalët e Allahut: ”Po atë (propagandë) e bëri vetëm shejtani që dëshironte me miqtë e vet, t’ju frikësojë, por ju mos iu frikësoni atyre aspak, por m’u frikësoni vetëm Mua, nëse jeni besimtarë të vërtetë.”

Burimi: Sherh Kitab-it-Teuhid, fq. 108-110

Përktheu: Valdet Gashi

www.perlatmuslimane.com

Shejkh-ul-Islam Muhammed bin Abdil-Vehab (rahimehullah) ka thënë:

1 – Allahu (te ala) ka thënë:

إِنَّمَا ذَلِكُمُ الشَّيْطَانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيَاءهُ فَلاَ تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ

”Po atë (propagandë) e bëri vetëm shejtani që dëshironte me miqtë e vet, t’ju frikësojë, por ju mos iu frikësoni atyre aspak, por m’u frikësoni vetëm Mua, nëse jeni besimtarë të vërtetë.”1

2 –

إِنَّمَا يَعْمُرُ مَسَاجِدَ اللّهِ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَأَقَامَ الصَّلاَةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَلَمْ يَخْشَ إِلاَّ اللّهَ

”E drejtë e përkujdesjes ndaj xhamive të Allahut është vetëm e atij që i ka besuar Allahut dhe Ditës së Fundit, e që e falë namazin, jep zeqatin e nuk i frikësohet askujt pos Allahut.”2

3 –

وَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذَابِ اللَّهِ

“Dhe prej njerëzve ka që thonë: “Ne besojmë në Allahun”, por nëse goditen me ndonjë të keqe për hir të Allahut, ata e quajnë sprovën e njerëzve si ndëshkim të Allahut.”3

4 – Ebu Said el-Khudri (radijAllahu anhu) ka transmetuar se profeti ﷺ ka thënë:

“I përket bindjes së dobët për të kënaqur njerëzit me diçka që zemëron Allahun, t’i falënderosh ata për furnizimin nga Allahu dhe t’i qortosh për atë që nuk të ka lejuar Allahu. Furnizimi i Allahut nuk vjen me zellin e personit që ka zell dhe nuk ndalohet me ndalesën e atij që dëshiron që ta ndal atë.”4

5 – Aisha (radijAllahu anha) transmeton se i dërguari i Allahut ﷺ ka thënë:

“Ai që dëshiron të kënaq Allahun me diçka që zemëron njerëzit, Allahu do të kënaqet me të dhe do t’i bëj njerëzit që të kënaqen prej tij. Dhe ai që dëshiron të kënaq njerëzit me diçka që zemëron Allahun, Allahu do të zemërohet në të dhe do t’i bëj njerëzit që të zemërohen me të.”5

Transmetuar nga Ibn Hibani në “es-Sahih”.

Shpjegimi

1 – Allahu (te ala) ka thënë:

إِنَّمَا ذَلِكُمُ الشَّيْطَانُ يُخَوِّفُ أَوْلِيَاءهُ فَلاَ تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ

”Po atë (propagandë) e bëri vetëm shejtani që dëshironte me miqtë e vet, t’ju frikësojë, por ju mos iu frikësoni atyre aspak, por m’u frikësoni vetëm Mua, nëse jeni besimtarë të vërtetë.”

Autori dëshiron të sqarojë se është e detyrueshme që t’i frikësohesh Allahut (te ala) aq shumë në mënyrë që ta adhurosh Atë sinqerisht, duke kryer urdhërimet e Tij dhe të qëndrosh larg nga ndalesat e Tij. Frika ndahet në tri forma:

1 – Frika ndaj Allahut. Kjo është më madhështorja dhe më e rëndësishmja. Kjo lejohet t’i dedikohet vetëm Allahut. Kjo është idhujtari nëse i dedikohet dikujt tjetër përveç Allahut. Është idhujtari që të frikësohesh se dikush tjetër do të dëmtojë.

2 – Frika që shkakton mosveprimin e detyrimeve dhe veprimin e mëkateve. Kjo frikë është ndaj krijesave. Kjo është sikurse ajo për të cilin Allahu shpalli ajetin:

فَلاَ تَخَافُوهُمْ وَخَافُونِ

“…por ju mos iu frikësoni atyre aspak, por m’u frikësoni vetëm Mua, nëse jeni besimtarë të vërtetë.”

Kjo frikë e shtynë personin që të mos shkojë në xhihad. Është e detyrueshme për të mos u frikësuar nga njeriu i krijuar. E vetmja frikë që lejohet, është ajo që e shtynë personin që të veprojë atë që Allahu e ka ligjësuar dhe lejuar. Frika nuk duhet ta shtyjë atë të mëkatojë. Megjithatë, është e lejuar për t’u frikësuar nga një krijesë lidhur me gjërat materiale dhe natyrore. Kjo frikë është e natyrshme. Është e ligjësuar për t’iu shmangur çdo gjëje të frikshme si p.sh mbyllja e dyerve në mënyrë që hajdutët të mos hynë për të vjedhur, bartja e armës kundër çdo shtaze të egër dhe të mjekuarit kundër sëmundjeve. Kapitulli ka të bëjë me këtë formë të dytë të frikës. Me këtë, shejtani i shtyu muslimanët që t’u frikësohen jomuslimanëve në Uhud dhe që të bëhen pasiv kur ata ishin në xhihad. Si rezultat, Allahu ua ndaloi këtë atyre dhe i urdhëroi që në vend të kësaj të jenë të qëndrueshëm pas së cilës profeti ﷺ i ndoqi jomuslimanët menjëherë pas betejës së Uhudit por ata kishin ikur.

3 – Frika natyrore, sikurse ndaj shtazëve të egra, sëmundjeve dhe të ngjashme.

2 –

إِنَّمَا يَعْمُرُ مَسَاجِدَ اللّهِ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَأَقَامَ الصَّلاَةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَلَمْ يَخْشَ إِلاَّ اللّهَ

”E drejtë e përkujdesjes ndaj xhamive të Allahut është vetëm e atij që i ka besuar Allahut dhe ditës së fundit, e që e falë namazin, jep zeqatin e nuk i frikësohet askujt pos Allahut.”

Kjo është frika të cilën Allahu e ka obliguar. Sikurse thashë edhe frika e natyrshme dhe e zakonshme është e lejuar.

3 –

وَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذَابِ اللَّهِ

“Dhe prej njerëzve ka që thonë: “Ne besojmë në Allahun”, por nëse goditen me ndonjë të keqe për hir të Allahut, ata e quajnë sprovën e njerëzve si ndëshkim të Allahut.”

Ky është një dënim. Kur disa njerëz shqetësohen se ata nuk janë në gjendje që të durojnë. Në vend të kësaj, frika i shtynë ata që të mëkatojnë dhe që të braktisin bindjen ndaj Allahut dhe që të bëjnë atë që Ai e ka ndaluar. Kjo është e qortuar për shkak se është e detyrueshme për t’iu frikësuar Allahut. Nëse shqetësohesh për shkak të besimit në Allahun, duhet vepruar sipas Sheriatit dhe të shkosh në gjykatë, të apelosh tek pushtetarët dhe të ngjashme.

4 – Ebu Said el-Khudri (radijAllahu anhu) ka transmetuar se profeti ﷺ ka thënë:

“I përket bindjes së dobët për të kënaqur njerëzit me diçka që zemëron Allahun, t’i falënderosh ata për furnizimin nga Allahu dhe t’i qortosh për atë që nuk të ka lejuar Allahu. Furnizimi i Allahut nuk vjen me zellin e personit që ka zell dhe nuk ndalohet me ndalesën e atij që dëshiron që ta ndal atë.”

Kjo karakterizon një besim të dobët dhe e zemëron Allahun me diçka që kënaq njerëzit dhe të falënderosh njerëzit për dhuratën që Allahu ta ka dhuruar ty përmes tyre. E detyrueshme është që ti ta falënderosh Allahun. Sigurisht që ti duhet të falënderosh njerëzit në qoftë se ata ta kryejnë një punë, por i tërë hamdi (lavdërimi) i takon Allahut që i ka bërë ata që të trajtojnë mirë ty. Prandaj është e detyrueshme për ta lavdëruar (Allahun) së pari dhe më kryesorja, vetëm Allahun dhe pastaj të falënderosh krijesat për trajtimin e tyre të mirë. Profeti ﷺ ka thënë:

“Ai që nuk i falënderon njerëzit nuk e falënderon Allahun.”

Megjithatë, lavdërimi i dedikuar Allahut duhet jetë më i madh, sepse Ai është që ka rregulluar gjithçka dhe i bëri njerëzit të trajtojnë ty mirë. Hadithi thotë:

“…dhe t’i qortosh ata për atë që nuk ta ka lejuar Allahu.”

Ti qortosh ata sepse nuk ta kanë dhënë atë që Allahu nuk e ka vendosur që të jepet ty. Është e detyrueshme që ti t’i lutesh Allahut për dhuntinë e Tij. E drejta jote eventuale tek njerëzit nuk do të neglizhohet nga Allahu. Do të jepet ajo në Ditën e Gjykimit. Kjo nuk do të thotë se nuk duhet të kërkosh të drejtat e tua, sikurse personi që meriton lëmoshën e kërkon atë, por ai nuk duhet të fajësojë ata për diçka që ata nuk i japin. Ai duhet të qortoj atë që e qorton Allahu dhe të lavdërojë atë që e lavdëron Allahu. Qortoj ata, sepse ata nuk i përmbushin të drejtat e Allahut dhe sepse ata mëkatojnë, por jo për shkak se ata nuk të japin. Mos u hakmerrë për veten tënde. Hadithi thotë:

“Furnizimi i Allahut nuk vjen me zellin e personit që ka zell dhe nuk ndalohet me ndalesën e atij që dëshiron që ta ndal atë.”

Ajo që nuk është caktuar për ty nuk arrihet me zell. Përpiquni dhe mos dështoni nëse ju nuk e arrini atë që dëshironi. Gjithashtu, askush nuk mund ta ndalë furnizimin e caktuar të Allahut edhe pse njerëzit do të dëshironin që ta bëjnë këtë.

5 – Aishah (radijAllahu anha) transmeton se i dërguari i Allahut ﷺ ka thënë:

“Ai që dëshiron të kënaq Allahun me diçka që zemëron njerëzit, Allahu do të kënaqet me të dhe do t’i bëj njerëzit që të kënaqen prej tij. Dhe ai që dëshiron të kënaq njerëzit me diçka që zemëron Allahun, Allahu do të zemërohet në të dhe do t’i bëj njerëzit që të zemërohen me të.”

Transmetuar nga Ibn Hibani në “es-Sahih”.

Kjo dëshmon se muslimani duhet ta kënaq Allahun dhe të punojnë me këtë. Nëse ai e kënaq Allahun, ai ka arritur çdo mirësi dhe në qoftë se ai e zemëron Allahun e ka goditur çdo e keqe. Por që të kënaqësh Allahun nuk do të thotë që të mos zemërosh njerëzit. Megjithatë, kjo duhet të bëhet pa e zemëruar Allahun. Por nëse diçka e zemëron Allahun njeriu nuk duhet ta veprojë atë. Në raste të tilla, ai nuk duhet t’u frikësohet njerëzve, por duhet t’i mbështetet Allahut. Në një transmetim tjetër nga Aishah thuhet:

“Ai që e kënaq Allahun me diçka që i zemëron njerëzit do të mbrohet nga Allahu. Dhe ai që kënaq njerëzit me diçka që e zemëron Allahun nuk do të mbrohet nga Allahu kundër tyre – dhe ai i cili e lavdëronte atë, do ta të qortoj atë.”

---

1 Al-Imran 3: 175.
2 Teube 9:18.
3 El-Ankebut 29: 10.
4 Tabarani (10514). I shpikur sipas Albanit në “edh-Da’ifah” (1482).
5 Tirmidhi (2414) dhe Ibn Hibani (276). Saktësuar nga Albani në “Sahih-ul-Xhami” (6097).