Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (v. 1420)
Kijamu Ramadan
Përktheu: Valdet Gashi
www.perlatmuslimane.com
Lejohet që ruaja të bëjë itikaf dhe të vizitojë burrin e saj gjatë itikafit në xhami ashtu sikurse i lejohet burrit që ta përcjell gruan e tij deri tek dera e xhamisë.
Safije -radijAllahu anha- ka thënë:
“I dërguari i Allahut ﷺ ishte në itikaf në dhjetëshin e fundit të Ramazanit dhe unë shkova që ta vizitoja një natë. Gratë e tij tashmë ishin aty, por shkuan pas një kohe. Bisedova me të për pak kohë, pastaj u ngrita për të shkuar në shtëpi, ai u ngrit me mua për të më përcjellë deri tek dera e xhamisë. Vendbanimi i saj ishte te shtëpia e Usame ibn Zejdit. Kur arritëm te dera e xhamisë që gjendej afër derës së Umm Selemes, dy burra nga Ensarët kaluan pranë nesh dhe kur panë profetin shpejtuan hapat.”
Profeti ﷺ u tha: “Mos nxitoni, kjo është Safije bintu Hujej.”
Ata i thanë: “Subhan Allah, o i dërguari i Allahut (ne nuk dyshojmë në ty)!”
Profeti ﷺ u tha: “Me të vërtetë, shejtani lëvizë në trupin e njeriut sikur gjaku, andaj u frikësova se mos ju hedhë dyshime ose tha: diçka në zemrat tuaja.”
Transmeton Bukhari (3101), Muslimi (2175) dhe Ebu Daudi dhe shtesa e fundit është e tij, kjo përmendet në Sahih Ebi Daud (2133) dhe (2134).
Gruas i lejohet të bëjë itikaf me burrin e saj ose vetëm.
Aishah -radijAllahu anhu- ka thënë:
“Një prej grave të dërguarit të Allahut ﷺ (në një transmetim thuhet se ajo ishte Ummu Selemeh) bëri itikaf me të dhe teksa falej vërente se i rridhte gjaku dhe lëngu me ngjyrë të verdhë, ndërsa ena ishte e vendosur poshtë saj.”
Transmeton Bukhari, hadithi është përmendur në Sahih Ebi Daud (2138). Transmetimi i dytë gjendet në Seid Mensur, e cila përmendet në El-Fet’h (4/281). Ndërsa Darimi tha se ajo ishte Zejnebja, dhe Allahu e di më së miri.
Ajo gjithashtu tha:
”Profeti ﷺ bënte itikaf dhjetë ditët e fundit të Ramazanit, derisa vdiq. Pastaj kështu vepruan gratë e tij.”
Transmeton Bukhari, Muslimi dhe të tjerët.
E gjithë kjo dëshmon se edhe grave u lejohet të bëjnë itikaf me kusht që kujdestarët e tyre të pajtohen me këtë dhe të mos ketë sprova apo përzierje me burrat. Këto kushte mbështeten nga shumë prova dhe bien nën parimin e fikhut: “Largimi i dëmeve ka përparësi ndaj sjelljes së të mirave”.