Imam Muhammed bin Muhammed el-Hanbeli el-Menbaxhi
Burimi: Teslijetu Ehlil-Mesaib, fq. 45-46
Përgatiti: www.perlatmuslimane.com
I godituri me fatkeqësi duhet ta dijë se të qarët e lëndon të gjallin (vet atë) por edhe të vdekurin (për atë të cilin qanë). Përmes të qarit, i gjalli rrezikon të humbet shikimin. Kur Allahu Te’ala ka përshkruar tregimin mbi Jakubin alejhi-selam, tha:
وَابْيَضَّتْ عَيْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ
“Sytë i ishin zbardhur prej pikëllimit.” 12:84
Ndërsa i vdekuri nuk pushon nga të qarët për të. Transmeton El-Hafidh Ebu Shuxha’ Shejrauejh ed-Dejlemi me zinxhirin e tij të transmetimit nga Ali bin el-Husejni i cili tha: “Njëherë prej herësh, gjatë kohës kur Davud et-Taij ishte duke ndenjur me shokët e tij atë e morri gjumi, por shumë shpejtë u kthjell dhe tha: “A e dini se çfarë kam ëndërruar? Unë ëndërrova se hyra në Xhenet dhe pashë se si disa fëmijë loznin me një mollë të cilën ata ia hedhnin njëri-tjetrin. Kurse një fëmijë qëndronte anash dhe qartë dukej i mërzitur dhe i dëshpëruar. I pyeta: “Pse ky fëmija nuk po luan me ju?”
Ata thanë: “Ai vetëm sa ka vdekur dhe nëna e tij qan shumë për të.” Unë pyeta: “Ku është shtëpia e tyre?” Ata thanë: “Në filan fisin.” Unë pyeta: “Si quhen prindërit e tij?” Ata thanë: ”Kështu dhe kështu.” Davudi i tha shokëve të tij: “Le të shkojmë.” Ata shkuan dhe hynë tek fisi dhe pyeti për prindërit e djaloshit. Ata u takuan me ta ose me njërin prej tyre, dhe u tregoi për ëndrrën që kishte parë. Pastaj nëna e djaloshit u betua se nuk do të qaj më për të.”