Abul-Fad’hl Muhammed bin Abdil-lah el-Kunaui
Burimi: Akhbar Xhelal-ud-Din er-Rumi, fq. 113-114
Përktheu: Valdet Gashi
www.perlatmuslimane.com
Neveria e Xhelal-ut-Din er-Rumit arriti deri në atë masë sa që ai i quajti Mongolët “ushtritë tona”. Do të thotë ushtritë muslimane. Nëse ushtritë e mongolëve quhen kështu, atëhere si quhet ushtritë muslimane të Bajbar? Ushtria e tij ishte e vetmja që luftonte në rrugë të Allahut në Lindje. Një ditë, Mu’in-ud-Din Paruanah e pyeti Xhelal-ud-Din er-Rumin:
“Kur do të pushojë dinastia e Xhingis Khanit, ato të cilat ti i quan “ushtritë tona”? Si do të përfundojë?” Er-Rumi u përgjigj: “Zotëria ynë Baha-ud-Din Ualad ishte bezdisur nga Khauarzim dhe pasuesit e tij. Kur ai vendosi të braktis Balkhin, ai e luti Allahun që t’i hakmerrej atij. Si pasojë, Ai i lejoi ata të bien viktimë e ushtrisë së pafundme të Mongolëve.”1
Megjithatë, ai nuk u bezdis nga poshtërimet dhe bezdisjet e Mongolëve.
Ajo që gjithashtu dëshmon mbështetjen e tij, dashurinë dhe se ishte i dashuruar në mongolët është heshtja e tij pas fitores së muslimanëve mbi mongolët në Ain Xhalut në vitin 658. Në këtë betejë ushtria islame e mundi ushtrinë e er-Rumit dhe të mongolëve të pafetë2. Gëzimi i muslimanëve ishte i madh dhe ndoshta mundej vetëm nga gëzimi i er-Rumit për avancimin e mongolëve në lindjen e perandorisë islame.
1 Manakib-ul-Arifin (2/581) nga el-Aflaki.
Shih ”Dhajl-ul-Mirah” (2/35).