Shejkh Abdurr-Rrazak bin Abdul-Muhsin el-Abbad el-Bedr
www.perlatmuslimane.com
Thotë Allahu i Lartësuar:
“Ne i patëm këshilluar ata që iu janë shpallur librat para jush por edhe juve që të keni frikë Allahun.” (4:131)
Kjo është këshilla e Allahut drejtuar krijesave të Tij që nga fillimi i kësaj jete e deri në Ditën e Kijametit. Gjithashtu, kjo është edhe këshilla e Profetit të nderuar (sal Allahu alejhi ue selem) ndaj umetit të tij. Kur i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) emëronte udhëheqësit e batalioneve në ushtri, i këshillonte ata që të kenë frikë vetëm Allahun, dhe të ishin të sjellshëm ndaj shoqërueseve të tyre.
Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) i këshillonte shpesh njerëzit që të kenë frikë Allahun, edhe atë gjatë predikimeve, fjalimeve dhe atëherë kur ua shpjegonte njerëzve fenë.
Frika ndaj Allahut, ishte këshilla më e shpeshtë që selefët (të parët tanë të mirë) i bënin njëri-tjetrit. Edhe fëmijët e tyre i edukonin në frymën që të jenë të devotshëm ndaj Allahut të Lartësuar.
Një ditë prej ditësh, një njeri i tha Umer ibnul-Hatabit: “Kije frikë Allahun!” Kurse Umeri (Allahu qoftë i kënaqur me të) ia ktheu: “Nuk ka asgjë prej jush nëse nuk e thoni (këshilloni njerëzit )me këtë dhe s’ka asgjë prej nesh nëse nuk ua pranojmë!” Ndalu tek fjala e tij, ku thotë: “Nuk ka asgjë prej jush nëse nuk e thoni këtë…” Nëse nuk ka dikush që thërret dhe këshillon që të tjerët të kenë frikë Allahun, apo të këshillohen mes vete që të jenë të kujdesshëm për frikë ndaj Allahut, tek njerëzit nuk do të kishte mirësi! Prezenca dhe mbetja e mirësisë në mesin e njerëzve është vetëm atëherë kur, njerëzit në vazhdimësi janë të devotshëm! Dhe që njerëzit të jenë të kujdesshëm ndaj këtij faktori, është e patjetërsueshme këshilla ndaj njëri-tjetrit për të! Për këtë shkak Allahu i këshilloi njerëzit nëpërmjet Librit të Tij dhe i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) në Sunnetin e tij. Gjithashtu, kjo ishte edhe këshilla e të parëve tanë të mirë ndërmjet veti.
Kuptimi i devotshmërisë është: “Të vësh ndërmjet vetes tënde dhe atij që i frikësohesh pengesë që të mbrohesh prej tij.” Nëse ke frikë dënimin e madh të Allahut dhe i frikësohesh dhembshurisë së dënimit të tij, atëherë bëj diçka që të mbron nga ky dënim. Që do të thotë, të kesh parasysh fjalën e Allahut:
“…dhe dijeni se Allahu është i ashpër në ndëshkim.” (2:196)
Sepse, kjo të mëson që të kesh devotshmëri. Kur ta dish dhe të jesh i bindur në vetvete se, Allahu i Lartësuar është i ashpër në ndëshkim, ti do ndalesh, largohesh e ruhesh nga gjërat të cilat shkaktojnë dënimin e Allahut të Madhëruar!
Kjo edhe është frika ndaj Allahut. Pra, frika ndaj Allahut është: “Të vësh ndërmjet vetes tënde dhe atij që i frikësohesh – dënimit të Allahut, pengesë që të mbrohesh prej tij.”
Po e përsëris se devotshmëria e sinqertë është: “të vësh ndërmjet vetes tënde dhe atij që i frikësohesh–dënimit të Allahut, pengesë që të mbrohesh prej tij.” Sepse devotshmëria është diçka e cila të mbron! Nëse i frikësohesh dënimit dhe ndëshkimit të Allahut, gjë e cila buron nga thellësia e zemrës tënde, ti do të vësh në mes teje dhe dënimit të Tij pengesë që “do të mbrojë” nga ky dënim. Prandaj Allahu thotë:
“Kijeni frikë Allahun dhe dijeni se Allahu është i ashpër në ndëshkim.” (2:196)
Nëse dikush thotë: “çfarë e ndihmon njeriun që të jetë i devotshëm dhe të jetë i sinqertë në këtë?” Që të jesh i devotshëm, të ndihmojnë shumë gjëra: Njëra ndër to është që të jesh i bindur se, Allahu është i ashpër në ndëshkim. Nëse ti e di dhe je i bindur sinqerisht se Allahu është i ashpër në ndëshkim, kjo bindje dhe kjo dituri e mësojnë zemrën tënde që të largojë ty nga situata të cilat e bëjnë të pakënaqur Allahun e Lartësuar. Situata të cilat sjellin edhe dënimin e Allahut. Vëni re fjalën e Allahut:
“Kijeni frikë Allahun dhe dijeni se Allahu është i ashpër në ndëshkim.” (2:196)
Kështu Allahu të mëson që të jesh i devotshëm dhe të kesh kujdes ndaj këtij fakti. Shihe fjalën e Allahut:
“…dhe përgatituni me furnizim (për udhëtim), e furnizimi më i mirë është devotshmëria.” (2:197)
Njeriu në këtë jetë është në udhëtim e sipër. Për këtë shkak, i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) thotë:
“Jeto në këtë botë sikur të jesh i huaj ose si një kalimtarë rruge!”
Pra, njeriu gjithnjë është në udhëtim. Dhe njeriu gjatë udhëtimit, ka nevojë për furnizim. Për këtë Allahu e porosit njeriun, duke i thënë:
“…dhe përgatituni me furnizim (për udhëtim), e furnizimi më i mirë është devotshmëria.” (2:197)
Njëri prej tabiinëve e definon devotshmërinë aq mirë, saqë shumë prej dijetarëve islam thonë se ky definicion është më i miri që i është bërë ndonjëherë atij. Tabiiu quhet Talk ibn Habib. Kur ndodhën trazirat e mëdha në kohën e tabiinëve, u bënë vrasje të shumta dhe nga ajo u prekën shumë njerëz.
Erdhën disa njerëz tek Talk ibn Habibi dhe i thanë atij: Trazirat po ndodhin, por si të ruhemi nga ato?! Ai u përgjigj: “Ruajuni prej saj me devotshmëri!” D.m.th. ruajuni nga trazirat duke qenë të devotshëm ndaj Allahut të Lartësuar. Kur i thanë: Si të ruhemi nga ato?! Ai u përgjigj: Ruajuni prej tyre me devotshmëri! Ata i thanë: Çfarë nënkupton me devotshmërinë?! Ai u përgjigj duke thënë: “Të punosh me respekt ndaj Allahut mbi dritën (e imanit) prej Allahut, duke shpresuar shpërblimin e tij. Dhe që të braktisësh mëkatin me dritën (e imanit) dhe duke pasur frikë prej dënimit të Tij.”
Kjo është devotshmëria ndaj Allahut. Ky është një përkufizim gjithëpërfshirës, dhe më i miri i mundshëm në lidhje me devotshmërinë. Në lidhje me këtë përkufizim, kam hasur në lëvdata të shumta nga dijetarët islam. Nga Ata që e lavdërojnë këtë është Ibnu Tejmije, Ibnul-Kajjimi, Dhehebiu, Ibnu Rexhebi e shumë e shumë të tjerë. E disa nga ata thonë se, ky është përkufizimi më i mirë që i është bërë devotshmërisë! E që praktikisht është përkufizim gjithëpërfshirës, i çmueshëm dhe shumë i dobishëm.
Talk ibn Habibi thotë: Devotshmëria është: “të punosh me respekt ndaj Allahut” e më pas thotë: “të braktisësh mëkatin.” Vëni re, devotshmëria ka të bëj me veprimin e urdhëresave dhe lënien e ndalesave. Por veprimi i urdhëresave dhe lënia e ndalesave, kërkojnë nga robi dritë të imanit, që e bën atë të njoh se cili është urdhër për t’u vepruar dhe cila është ndalesë që duhet të mos i afrohemi. Ndërsa me fjalën dritë është për qëllim dituria!