Dr. Sulejman bin Abdil-Lah Ebal-Khajr
Burimi: Et-Takrir fi Hukm ue Khuturat-it-Tekfir uet-Tafxhirr, fq. 394-395
Përktheu: Valdet Gashi
www.perlatmuslimane.com
Kur një musliman në Medine kishte vjedhur një gjë për të cilën fisi i tij dëshironte të fajësonte një jehudi të pafajshëm për vjedhjen, Allahu (subanehu ue te ala) e zbriti ajetin:
“Dhe mos i mbro ata që mashtrojnë vetveten! Se Allahu nuk i do tradhtarët dhe gjynahqarët. Ata fshihen nga njerëzit, por nuk fshihen dot nga Allahu. Ai është pranë tyre edhe natën, kur trillojnë gjëra me të cilat Ai nuk është i kënaqur. Se Allahu përfshin (me dijen e Tij) gjithçka që ata bëjnë.” An-Nisa, 4:107-108
Allahu tha në një ajet tjetër:
“Po të mos kishte qenë mirësia dhe përkujtimi i Allahut mbi ty, një grup prej tyre padyshim që do të kishin vendosur të shtinin ty në rrugë të shtrembër, por në të vërtetë ata nuk devijuan askënd përveç vetes së tyre dhe nuk mundën të sjellin ty as dëmin më të vogël. Allahu të ka zbritur ty librin dhe urtësinë (sunnetin), të mësoi çka nuk dije.” An-Nisa 4:113
Megjithatë, e ndaloi profetin ﷺ që të fajësojë jehudiun e pafajshëm për vjedhje. Të tilla janë mësimet Islame. Nuk lejohet të jesh i padrejtë madje as ndaj kufarëve. Nuk lejohet të fajësosh kafirin për diçka që nuk ka bërë. Pra, nëse hajduti është musliman, nuk lejohet të fajësohet kafiri. Islami është feja e drejtësisë dhe e mëshirës. Kështu Islami e trajton kafirin në kohën e luftës dhe paqes.