Imam Muhamed el-Amin esh-Shenkiti (v. 1393)
Adhuah-ul-Bejan (1/273)
Përktheu: Valdet Gashi
www.perlatmuslimane.com
Disa dijetarë besojnë se periudha kohore e mes’hit fillon pasi t’i jepet mes’h për herë të parë pas një gjendje të papastër (jo pasi ta ketë prishur abdesin). Këtë mendim e kanë El-Euzai, Ebu Theur, Ahmedi sipas një transmetimi dhe Daudi, En-Neueui gjithashtu anonte ka ky mendim, dhe Ibn-ul-Mundhir e zgjodhi këtë mendim dhe citoi të ngjashme nga Umer bin El-Khatabi -radijAllahu anhu-.
Ky mendim bazohet në hadithet autentike në lidhje me periudhën kohor të dhënies mes’h. Prova e tyre qëndron në fjalët e profetit ﷺ.
”Udhëtari jep mes’h tre ditë dhe tre netë.”
Kjo nuk mund të zbatohet nëse periudha kohore nuk fillon nga dhënia mes’h (e jo nga koha e prishjes së abdesit). Mendoj se ky mendim është më mbizotëruesi dhe Allahu -te ala- e di më mirë.
Auf bin Malik el-Eshxhi’ij -radijAllahu anha- tregon se i dërguari i Allahut ﷺ ka thënë:
“Vendasi jep mes’h një ditë e një natë, kurse udhëtari jep mes’h tre ditë dhe tre netë.” Transmeton Dhehebi.
Hudhejfeh -radijAllahu anhu- ka thënë:
“Isha në një udhëtim bashkë me profetin ﷺ, ai urinoi e më pas mori abdes dhe u dha mes’h mesteve.” Umdetul Ahkam 24.
Mugire ibn Shuëbe -radijAllahu anhu- rrëfen:
“Isha në një udhëtim bashkë me profetin ﷺ dhe u ula për t’ia hequr mestet, porse ai më tha: Lëri, se i kam mbathur duke qenë me abdes. Kështu, ai u dha vetëm mes’h.” Umdetul Ahkam 23.