Imam Muhammed bin Ali esh-Sheukani (v. 1250)
Fet’h-ul-Kadir (1/271-272)
Përktheu: Valdet Gashi
www.perlatmuslimane.com
Allahu -azze ue xhel- ka thënë:
“E kush është i sëmurë ose është në udhëtim (e nuk agjëroi), atëherë le të agjërojë më vonë aq ditë sa ka lënë pa i agjëruar.” El-Bekare, 2:184
Thuhet se i sëmuri ka dy raste:
1 – Nëse nuk mundet të agjërojë, ai obligohet të mos agjërojë.
2 – Nëse është në gjendje të agjërojë me mundim dhe vështirësi, i lejohet të mos agjërojë.
Ky është mendimi i shumicës së dijetarëve.
Përveç kësaj dijetarët kanë mospajtim për udhëtimin që lejon mosagjërimin. Disa thonë se udhëtimi duhet të jetë aq i gjatë sa udhëtimi që lejon shkurtimin e namazit. Mospajtimi rreth distancës së tij është i njohur. Këtë mendim e kanë shumica e dijetarëve. Të tjerë e thonë një lloj vlerësimi të udhëtimit, për të cilën nuk ka argumente. Mendimi i saktë është se çdo udhëtim i quajtur “udhëtim” lejon mosagjërimin. E njëjta vlen edhe për të sëmurin, përderisa ai është i sëmurë ai nuk duhet të agjërojë.
Ata pajtohen se udhëtimet për qëllime ibadeti lejojnë mos agjërimin. Kurse kanë mospajtime në lidhje me udhëtimet që bëhen për qejf. E sakta është se edhe ato lejojnë mosagjërimin. Ata gjithashtu nuk pajtohen në lidhje me udhëtimet për qëllime mëkati.